Tusheti
De dag erop rijden we via Kvareli naar Telavi. In Kvareli bezoeken we een groot wijnhuis en we hebben mazzel want de druivenoogst is in volle gang. Oude traktors met kleine kiepwagens vol druiven rijden af en aan. De wijn wordt hier in enorme ronde aardenwerken vaten bewaard en dat onder de grond. We kijken rustig rond en ik koop uiteindelijk een Fles 15 jaar oude brandy. We rijden door een enorme wijstreek richting Telavi en na wat zoeken vinden we een perfecte B&B. Gastvrije mensen en de zoon des huizes spreekt ook prima engels. Vlakbij is een goed restaurant waar we heel betaalbaar verukkelijk zitten te eten.
En dan slaat het noodlot toe!
Wendy ziet in de donkere hal van de B&B het afstapje vlak voor de deur niet, en gaat vreselijk door haar rug. Ze giert het uit van de pijn. De zoon des huizes belt een kennis van hem op en hij brengt haar naar het ziekenhuis. Wendy haar rug was al een tijdje niet helemaal ok, maar nu zag het er echt ernstig uit. Een paar uur later komen ze terug, en er blijkt niets ernstigs beschadigd te zijn. Rust... heel veel rust houden en GEEN autorijden en al helemaal niet offroad.
Voor ons beiden is dit een MEGA domper, we zouden namelijk van hieruit de route naar Omalo rijden door Tusheti NP. Een offroad route van 80km die bekend staat als 1 van de gevaarlijkste wegen ter wereld. We besluiten dat Wendy even in de B&B blijft terwijl ik dan die route alleen ga rijden. Zo jammer want dit zou 1 van onze hoogtepunten hebben moeten worden. Het loopt anders.
De volgende dag ga ik op pad om naar Omalo te rijden de dag erna kom ik dan terug en kijken we wel of we ons rondje Georgie samen kunnen voortzetten.
Bij het begin van de route komt mij een Zwitser tegemoed rond half 10. In een Skoda Octavia! Ik: Kom je uit Omalo vandaan? Hij: Ja. Later zou ik weten dat dat NIET waar kon zijn, met een Octavia kon je daar helemaal never komen.
Ik zit een tijdje achter een andere Landcruiser die omhoog gaat, en al rap wordt het smaller en steiler. Er zijn maar beperkt plekjes waar je elkaar in geval van tegenliggers kunt passeren en dan sta je echt op een randje langs de afgronden. Gelukkig heb ik bijna geen tegenliggers en klim gestaag en eindeloos omhoog langs de bergwanden. De uitzichten zijn spectaculair! Boven de boomgrens blijft het maar klimmen en op enig moment trekken de wolken langs mij omhoog tegen de berg op. En dan langs de weg heel veel gedenk kruisen (met foto's) van verongelukte mensen. Later vertelde iemand in Omalo mij dat de meeste gewoon door aardverschuivingen zijn omgekomen. Ik arriveer boven op Abano pass op bijna 2900 meter hoogte. Ik denk dan dat ik het pittigste wel gehad heb, maar dat blijkt al snel van niet. Het gaat steil met hele scherpe haarspeltbochten nog een tijd hard omlaag en gelukkig ook hier geen tegenliggers (was onmogelijk geweest elkaar te passeren!).
Uiteindelijk kom ik in een groene valei en rijd nu relaxed naar Upper Omalo. Bij de eerst B&B (Shina) vraag ik naar een kamer. Een vriendelijk jonge vrouw brengt me naar mijn kamer met groot balkon. Hier zit ik in het zonnetje te genieten van de prachtigste uitzichten. Glaasje brandy erbij, en in gedachten proost ik met Wendy die er helaas niet bij is.
De volgende ochtend ben ik vroeg wakker want de gastvrouw zei al dat het vandaag (zaterdag) heel druk ging worden. alle kamers vol (ik was er afgelopen nacht als enig gast). Ik maak zelf even koffie bij de auto en zit onder een veranda. Ik hoor gestommel en voel wat geschud. Mijn gastvrouw komt naar buiten met de vraag of ik ook de aardbeving gevoeld had. Ik vraag of ik snel wat kan eten want ik wil snel weg omdat er naar verwachting veel mensen omhoog komen en ik weer naar beneden moet over dezelfde weg als de heenweg (kan ook niet anders). Ik wil dus al fink op weg omlaag zijn voor dat het echt druk wordt.
Uiteindelijk bleek het allemaal redelijk mee te vallen en de meeste auto's zijn van locals die met 4x4 taxibusjes rijden en heel goed sturen. Bij terugkomst in Telavi weer heerlijk eten (tentje heet Bravo) met Wendy. Het gaat wel wat beter, maar ze moet heel voorzichtig blijven. We besluiten naar Tiblisi te gaan daar 2 dagen te blijven en dan nemen we afscheid om ieder onze eige weg te vervolgen.
We konden in hetzelfde hotelletje in Tiblisi terecht. In de avond met een Taxi de oude stad ingereden. Wat rondgewandeld en bekeken ergens in het voetgangersgebied op een terrasje geland met live muziek (een Saxofonist van Duitse oorsprong) We genieten van heerlijk cocktails en wat lekkere hapjes. Genieten met een grote G.
De laatste avond hebben we in stijl op het dak van een gerennomeerd hotel gegeten. Het uitzicht over de verlichte stad was adembenemend. Dit was een mooie laatste avond met zijn 2.
