Tusheti
En dan de volgende ochtend komt het onvermijdelijke moment dat we ieder onze eigen weg gaan voortzetten. Ik ga via Svaneti NP en dan de kust terug naar Turkije en dan naar Nederland, Wendy jaagt haar droom verder na (richting Iran) en verder oostwaards.
Het afscheid nemen valt me zwaar, we hebben een week of 6 samen intensief opgetrokken. Wendy moet haar rug sparen en blijft voorlopig in Tiblisi. Ik vervolg mijn tocht door Georgie en rijdt via Borjomi en Abastumani naar Kutaisi.
Tot Abastumani is het allemaal een goede asfalt/betonweg, echter net na Abastumani wordt het gewoon off-road. Ik klim door bosrijke bergpaden waar ze hier een daar de weg aan het verbreden zijn steeds hoger de bergen in. Boven de boomgrens aangekomen is het licht gaan regenen en de track is hier en daar goed glad door de kleiige bodem. Ik passeer op een bergpas een boederijtje in de middle of nowhere. Er zwaait een vriendelijk oud vrouwtje. niet veel later als het maar omhoog blijft gaan en er inmiddels dikke mist is ontstaan doemt een oude ford transit pickup op. De chaffeur staat wild te zwaaien en heeft duidelijk hulp nodig. Ik stop en begrijp al snel dat hij omhoog gesleept moet worden. Ik pak mijn sleeplint, de LC middensper erin en in 3 laag sleur ik hem de bult over. Hij rijd alvast omlaag en ik ben het modderige sleeplint aan het opruimen om ook omlaag te gaan.
Een kwartier later kom ik hem tegen als hij ergens bij een boetje staat te praten, applaus bewegingen en diepe buigingen vallen mij ten deel.
Weer een kwartier later staat er een klein autootje langs de track met 2 wild zwaaiende mannen. Ik stop. Nee ze hadden geen pech, het mannetje van de Transit had ze gebeld dat ik omlaag kwam en dat ze mij vooral moesten trakteren omdat ik hem geholpen had. Kofferbak gaat open, lunch wordt gemaakt en uiteraard moet er ook wodka gedronken worden. Via Google Translate kunnen we een beetje babbelen. Hoe leuk was dit dan weer. Ik vervolg mijn weg naar Kutaisi (voormalige hoofdstad) en moet flink moeite doen om mijn geplande B&B te vinden. Iemand ziet mij zoekend lopen en helpt me meteen. Het is hier omhoog wijst hij. 30 graden steil, tuurlijk! ik in low gear omhoog en ik wordt gastvrij door een jong stel ontvangen. Ze maakt meteen eten voor me en ik zit van een uitzicht over de stad te genieten.
Toen ik door de stad reed vond ik het niet bijzonder, dus de volgende dag plande ik om naar de waterval van Martvilli te rijden. De streek waar ik doorheen reed was duidelijk heel armoedig. Uiteindelijk kom ik vlakbij de watervallen en een deceptie was het. Super toeristisch druk, betaald parkeren.... NOT ME. Rechtsomkeert gemaakt en via Sageri naar Lentheki gereden van daaruit zou ik Svaneti NP gaan bestormen.
