De volgende dag gaan we via Ninontsminda naar Udabno, stijf aan de grens met Azerbaidjan. De omgeving bestaat uit een heuvelachtig steppelandschap. 

We gaan lunchen bij de Oasis Club, ooit begonnen door een jong stel uit Polen. Ze zijn inmiddels een begrip in deze regio. Deze plek blijkt een bekende plek voor overlanders te zijn. In de middag doen we een offroad tour naar een klooster uit de 8e eeuw. Over glooiende steppevlaktes rijden we een route door het grote niets, maar uiteindelijk komen we bij een eeuwenoud klooster uitgehakt in de rotsen.

De laatse paar honder meter gaat het pakweg 25 graden steil omhoog.

We mogen (met aangepaste geleende kleding) de belangrijkste ruimte in onder begeleiding van 1 (van de 5) monniken. Een spirituele belevenis waarbij ik automatisch aan mijn overleden ouders moest denken. Na een kort bezoek en een donatie vertrekken we naar een ander klooster in de buurt, maar vanwege de warmte zijn we niet omhoog geklommen. Ineens worden we in het engels aangesproken door een jonge meid. Of ze een lift naar Udabno kon krijgen. Tuurlijk en ze stapt in bij Wendy. We rijden terug naar de Oasis club en besluiten daar ook te dineren. Heerlijk gegeten, maar ze hadden geen plek voor ons om te overnachten. Dus wij gewoon een offroad track in door de heuvels en al snel een rustig prima plekje gevonden om te gaan slapen.

De volgende dag gaan we bij de Oasis club ontbijten en vervolgens reizen we af richting Dedoplitskaro. We vinden onderdak bij een vriendelijke familie. Aangezien we door Vashlovani NP willen trekken moeten we daarvoor verguningen halen en omdat we stijf bij de grens reizen hebben we ook een vergunning van de grenspolitie nodig. Blijkt het een feestdag te zijn, dus dagje wachten en een dag later alles geregeld. We gaan Vashlovani NP in, een semi woestijn langs de grens met Azerbaidjan. We rijden langs de mud Vulcano's en vandaaruit dieper het park in. Dore vlaktes en ruwe rostpartijen wisselen zich hier af. We rijden geregeld door droge rivierbeddingen, dat zijn de enige "wegen" om door de rostpartijen te komen. We zijn gewaarschuwd voor een paar giftige slangensoorten maar we hebben er geen gezien. We passeren ook een paar posten van de grenspolitie die na enig radio overleg met de post in Dedoplitskaro ons doorgang verlenen.

We arriveren (in de bloedhitte) bij een rangerpost langs de rivier (de grens), ze hebben helaas slecht nieuws, de route die we vandaar  willen rijden langs de rivier is ergens ingestort waardoor niemand er meer langs kan. Jammer maar helaas. We maken rechtsomkeert en rijden een deel van onze route terug om vervolgens via een andere route weer terug naar Dedoplitskaro te rijden. Grote stofwolken achter ons. We rijden we een korte route naar Sighnaghi. De omgeving is weer bosrijk en via kleine slingerwegen arriveren we. We vinden snel 2 tegenover elkaar gelegen B&B's en regelen ietder onze kamer. We hebben prachtig uitzicht op dit mooie plaatsje. Wendy heeft uitgevogeld dat er een heel goed restaurant (onderdeel van een gerenommerd wijnhuis) in het dorp zit, dus we gaan daar eten. Nou ja, helaas voor ons, maar het eten was niet veel soeps, en de wijn evenmin. Misschien kwam het allemaal door Corona. 

Volgende etappe