Igoumentsa - Ancona
De volgende dag via alleen maar kleine binnenwegen rijd ik naar de kust wederom door mooi en soms woeste heuvelachtige langschappen. Eenmaal aangekomen bij het haventerrein zoek ik me wezenloos waar ik heen moet. Uiteindelijk parkeer ik bij ene havengebouw en ga navraag doen. Ik vind een balie van mijn rederij, en naief als ik was dacht ik dat ik alleen maar hoefde in te checken. Nou dat liep dus effe anders vanwege Corona. Ik moest formlieren via internet invullen, maar helaas, website werkte niet. Ik was niet de enige die gefrustreerd raakte. Ik zeg nog, geef me pen en papier, dan vul ik het hier in. Dat kon niet. Een half uur later ga ik weer langs en men helpt mij op mijn telefoon door die site heen. Uiteindelijk is het gelukt. Ondertussen vraagt een oud Turks mannetje mij hoe en wat, dus ik neem hem mee naar de balie van zijn rederij. Ik vertaal een en ander voor hem via Google Translate en uiteindelijk heeft hij de boel ook voor elkaar. Op het parkeer terrein drinken we een biertje en babbelen we wat. Uiteindelijk gaan de hekken open om richting de ferries te rijden. Ik moet naar pier 16, maar die bestaat helemaal niet. Er komen steeds meer auto's en ik ga wat rondvragen. Ik zie wat busjes met zeilboten op aanhangers, het zijn Nederlanders van een zeilteam. Uiteindelijk weet ik waar ik moet parkeren om te wachten tot de ferry aankomt.
De ferry komt aan en het lossen van met name vrachtauto's gaat tergend langzaam. Het is een chaos van mannetjes die zwaaien en papieren in ontvangst nemen. Ik schat na ongeveer 1,5 uur mogen we de boot op rijden. Ik sta vlak vooraan, maar EERST gaan de vrachtwagens erin. Sommige vooruit, anderen moeten achteruit de boot op. Wederom tergend langszaam. De personen auto's gaan als laatste de boot op. Wij staan op een bovendek en ik wordt onder luid geschreew van mannetjes in een hoekje gedirrigeerd. Ik stap uit pak wat spullen zoals mijn laptop en kleding tas en zet ze naast de auto tegen de scheepswand. Een klein kereltje staat me een soort van uit te kafferen dat mijn auto nog verder opzij moet. Ik achter het stuur beetje heen en weer manouvreren en toen...
Ik voelde dat mijn rechtervoorwiel iets raakte... mijn laptoptas! En jawel, laptop aan gort en mijn Ipad krom (maar nog werkend).
Ik zag al op tegen de bootreis, iets van 17 uur door zien te komen op een schip met nauwelijk faciliteiten. Gelukkig heb ik een 4 persoonshut voor mij alleen geboekt en ik probeer maar zoveel mogelijk te slapen. Bij aankomst in Ancona gaat alles gelukkig een stuk sneller en binnen een uur ben ik van de boot af.
Het is tijd om een onderkomen te zoeken en uiteindelijk vind ik een hotelletje in Ostra. Er is en prima restaurant bij en naar een heerlijke maaltijd met een lekker glas wijn ga ik slapen.
