Turkije

Richting de Turkse grens staan er de nodige bemande tolpoorten. Elke keer moet je iets van 1 euro 30 afrekenen. Lijkt me een beetje dure oplossing, want hier moet vast zwaar geld bij. Ik arriveer bij de grens en het lijkt wel 1 grote miltarische zone.

De Griekse kant ben ik snel door, op naar de Turkse kant. Ik moet hier 4 posten passeren en het wemelt van de militairen. Bij de laatste post aangekomen begint het gezeik. Mijn auto staat op naam van de zaak, en dan gaan alle alarmbellen af. Ik moet een of ander document laten zien waar ik nog nooit van gehoord heb (staat overigens nergens iets over op de overheidswebsites in NL). Ik leg uit dat ik de enige eigenaar van de zaak ben.. de douane: Hoe kan hij dat dan controleren. Geen document, NIET turkije in zegt hij. Ineens realiseer ik mij dat ik de oprichtingsakte van mijn bedrijf op mijn laptop heb staan en ik zeg hem dat. Ineens laat ie me zomaar door. Pfffft gelukt :)

Ik rijd naar de meest zuidelijk plek om de veerboot te pakken en die is net aangekomen en wordt leeggereden. Ik kan meteen mee, dus heb mazzel. Aan de overkant 1 groot verkeersinfarct (chaos), maar ik ben groot en sterk en kom er redelijk snel doorheen. Inmiddels delen Wendy en ik onze whatapp locatie om elkaar te onmoeten, en aan het eind van de dag treffen we elkaar bij een mooi plekje aan het strand in de buurt van Tatlisu. Het was onze beider wens om een tijd samen op te trekken richting Georgie, en vanaf vandaag is het zover. We hadden elkaar inmiddels 8 maanden niet gezien, nadat Wendy aan haar Wereldreis was begonnen.

Na wat eten en wat biertjes rijden we naar een plekje dat Wendy had gezien, en ja, we mogen er kamperen, ook weer pal aan het water. We genieten van een biertje en kijken naar de zonsondergang over het meer.

Volgende etappe